این متن شامل 130 صفحه می باشد 

آسيب شنوايي در كودكان منجر به عوارض سوء متعددي مي‌گردد كه از جمله اين عوارض مشكلاتي در كسب مهارت‌هاي شنوايي (يعني كشف صدا، تمايز اصوات، شناسايي اصوات، درك گفتار و ...)، مشكلاتي در رشد طبيعي زبان، مشكلات عديده گفتاري و غيره مي باشند. براي غلبه بر اين عوارض سوء، پس از آن كه كودك مناسب‌ترين وسيله كمك شنوايي را دريافت نمود، بايد آموزش‌هاي ويژه در حيطه‌هاي گوناگون توانبخشي شنوايي مثل، تربيت شنوايي، زبان‌آموزي، توليد و اصلاح گفتار، مشاوره و غيره به فراخور نياز كودك ارائه شود. ترتيب شنوايي، نوعي آموزش ويژه براي ايجاد و يا بهبود مهارت‌هاي شنوايي است. اما چگونه مي‌توان فهميد كه سطح مهارت‌هاي شنوايي كودك چقدر است و او به كداميك از آموزش‌ها در حيطه تربيت شنوايي نياز دارد؟ اين اولين سؤا لي است كه شنوايي‌شناسان در حيطه توانبخشي شنوايي با آن روبرو هستند. روش درست اين است كه ابتدا آزمون‌هاي شنوايي مختلف روي كودك انجام شود، سپس پاسخ‌هاي وي مورد تجزيه و تحليل قرار گيرد.بدين‌گونه كه بايد آنچه را كه به كودك گفته شده (محرك) و از وي انتظار مي‌رود را با نوع پاسخي كه مي‌دهد، مقايسه نمود(اربر[1]،1982). مربيان كودكان ناشنوا، مايلند هر يك از شاگردان خود را با روش و وسيله يكسان ارزيابي نموده و با توجه به نتيجه ارزيابي توانايي‌هاي شنوايي شاگردان، آن‌ها را براي قرارگيري در برنامه‌هاي آموزشي تربيت شنوايي، طبقه‌بندي نمايند.

نربون وشو در سال 1989 چند دليل براي اهميت انجام ارزيابي‌هاي توانايي بازشناسي شنيداري ذكر نمودند:

الف) ضمانت اجرايي براي آغاز تربيت شنوايي است.

ب) پس از يك دوره درمان، صرف‌نظر از نوع روشي كه در درك گفتار فراهم شده باشد، با اندازه گيريهاي مجدد، مقدار پيشرفت درك گفتار در مقايسه با نتايج آزمون قبلي تعيين مي گردد.

ج ) ناتواناييهاي خاصي كه منجر به مشكل درك گفتار شده، شناسايي مي گردد تا متعاقباً در برنامه ترتيب شنوايي لحاظ شوند.

از ديگر دلايل ارزيابي مهارتهاي شنيداري مي توان به موارد زير اشاره كرد:

1- استفاده از اين آزمون‌ها به عنوان راهنمايي براي طراحي برنامه درماني.

2- اطلاعاتي در زمينه انتخاب يا تغيير روش‌هاي آموزشي مختلف فراهم مي‌نمايد.

3- تمرينات مناسب گفتاري و شنيداري توسط درمانگران انتخاب مي‌شود.

بايد اذعان داشت كه آزمون‌هاي شنوايي و گفتاري استاندارد شده موجود قادر به تخمين دقيق سطح مهارت‌هاي شنوايي كودكان دچار آسيب شنوايي نيستند. زيرا اولاً براي كودكان شنوا استاندارد شده‌اند و از آنجا كه مشكل درك گفتار، بيشتر در آسيب شنوايي است. بنابراين ميزان درك گفتار دو كودك شنوا و ناشنواي هم‌سن بسيار از هم فاصله دارد. ثانياً در آن دسته از آزمون‌هايي كه پاسخ كودك شفاهي است، به دليل وجود مشكلات گفتاري، براي كودكان دچار آسيب شنوايي قابليت اجرا ندارد. بنابراين براي تعيين سطح مهارت‌هاي شنوايي كودكان دچار آسيب شنوايي به آزموني معتبر و پايا نياز داريم.

در سال 1375، يك نوع آزمون تعيين سطح مهارت‌هاي شنوايي به نام آزمون مدرس براي كودكان كم‌شنواي 6 تا 7 ساله فارسي‌زبان استاندارد شد (احمدي، 1375) و در سال 1382 آزمون سطح‌بندي ديگري بر مبناي آزمون اپت/هاي[2] (آلن[3] و سرواتكا[4]، 1994) براي افراد مبتلا به كم‌شنوايي ملايم تا عميق ردة سني 5 تا 20 سال ساخته و ارزشيابي شد (مظاهر يزدي، 1382).بعلاوه در چند سال اخير بر اهميت تشخيص سريع آسيب‌شنوايي براي ارائه هر چه سريعتر خدمات توانبخشي تأكيد مي شود. ياشيناگا - ايتانو[5] و همكارانش (1998) مطالعه اي را در دو گروه از كودكان دچار آسيب شنوائي انجام دادند كه در يك

[1]- Erber, N.P.

[2]- Avditary Perception Test for the Hearing Impaired (APT/HI)

[3]- Alen

[4]- Serwatka

[5]- yashinaga - Itano