این متن شامل 31 صفحه می باشد 

ابتدا بايد فلسفه را تعريف کنيم.در واقع تعريف واحدی از فلسفه که مورد اتفاق همه صاحب نظران باشد وجود ندارد.دليل آن وجود ديدگاههای متفاوت از فلسفه است.نظرات ما راجع به زندگی،جهان،ومسايلی از اين قبيل از نوع فلسفی خواهد بود.هر پاسخی که به مسايل فوق داده شود در حقيقت فلسفه مارا نسبت به آنها بيان داشته است.هر فردی خواه نا خواه ديدی کلی در باره زندگی،جهان،و...دارد،يعنی دارای فلسفه است.نوع اين فلسفه بستگی به عوامل بيشماری از جمله چگونگی شناخت،نحوه و ميزان تجارب ونوع فرهنگی که ما در آن زندگی کرده ايم،دارد . بنابراين انتظار ما از فلسفه حل مسايل و مشکلات زندگی است.

هر چند که تعريف واحدی از فلسفه وجود ندارد.ولی ناگزيريم تعريفی از فلسفه داشته باشيم.فلسفه را اينگونه تعريف می کنيم:

فلسفه عبارت است از بررسی،شناخت و پاسخ به مسايل و مشکلات زندگی انسان به گونه ای که اين مسايل و مشکلات را نتوان از طريق علمی و تجربی حل کرد.

بنابراين با توجه به تعريف فوق اهميت فلسفه دراين است که به هرحال مسايلی در زندگی وجود دارد که پاسخ دادن به آنها از طريق علمی ميسر نيست،بلکه تنها از طريق تفکر و انديشيدن قابل حل می باشند.مسايلی از قبيل :آيا انسان آزاد است يا مجبور؟چرا انسان به وجود آمده است؟

در آموزش و پرورش هم مسايلی وجود دارد که برای پاسخگويی به آنها به فلسفه روی می آوريم وچون هر کسی دارای فلسفه ای است بنابراين در طول تاريخ مکاتب فلسفی گوناگونی پايه گذاری شده است.

افلاطون، جنسیت و تعلیم و تربیت

پیشگفتار

گزانتیپ همسر سقراط_ منهای اینكه وجود تاریخی داشته باشد یا نه_ شمای كاریكاتورگونه ای است كه یونانیان باستان از زن به تصویر كشیده اند. منهای داستانهای گوناگونی كه از ماجراهای سقراط و همسر تندخو، نادان و بهانه جویش گزانتیپ نقل میكنند. در میان اثار شاعران، نمایشنامه نویسان و متفكران یونانی نیز جملات فروانی در نكوهش زنان وجود دارد.[1] افلاطون در این میانه استثنایی عجیب به شمار می آید چنانكه بلافاصله پس ازاو، گفته هایش توسط ارسطو مورد انتقاد واقع شد. ارسطو نه تنها به دفاع از اندیشه ها و عقاید گذشته گان میپردازد، كه گوی سبقت را از آنان می رباید چنانكه نكوهش و تحقیر زنان در سراسر تاریخ تفكر فلسفی همانندعادتی تكرار شده است. اما آنچه در این جا منظور نظر ماست پرداختن به اندیشه های افلاطون در باب جایگاه زنان بعنوان اعضای اجتماعی است كه افلاطون بعنوان آرمانشهر خود مطرح میكند. افلاطون در كتاب مفصل جمهوری و پس از آن، با جرح و تعدیلهایی در كتاب قوانین از آرمانشهر خود و قوانینی كه باید بر آن حاكم باشد سخن میگوید و در این میانه به زنان جامعه آرمانی خود نگاهی متفاوت از اندیشه رایج در میان یونانیان دارد.

این تفاوت به قدری شگفت انگیز است كه:«بسیاری از خوانندگان جمهوری افلاطون را به این نتیجه رسانده كه شاهد استثنایی نادر در تارخ طولانی فلسفه غرب، در مورد بدنامی جنسی زنان هستند و برخی از آنان به این نتیجه رسیده اند كه تمایل افلاطون برای اجازه دادن به زنان برای آموزش بهتر و مشاغل بالاتر نشان دهنده نوعی فمنیسم وی میباشد [2]

در مقابل، نظریات دیگری هم وجود دارد كه با استناد به برخی سخنان سقراط در جمهوری و سایرآثار افلاطون چنین نتیجه گیری را افراطی و نادرست میدانند.
مقصود این نوشتار بررسی آرا افلاطون درباره نقش و جایگاه اجتماعی زنان ، با توجه به دو رساله جمهوری و قوانین است.

بی مناسبت نیست اگر در ابتدای امر نگاه كوتاهی به وضعیت دو گروه از زنان یونانی كه بطور خاص در اندیشه افلاطون موثر بوده اند داشته باشیم. گروه اول زنان آتنی هستند، انتقادات صریح افلاطون بیشتر متوجه آنان است كه البته متناسب با وضعیت عمومی زنان یونانی است. گروه دوم زنان اسپارتی هستند كه حضور آنان در نزدیكی آتن تا حدود زیادی بر اندیشه افلاطون برای پیگیری طرح جامعه ارمانی اش موثر بوده است.

زنان یونانی

اینطور كه از شواهد تاریخی بر می آید آتن قدیم بیش از آنكه به غرب متمایل باشد شرقی است و این امر را میتوان در آداب و رسوم، قیود اخلاقی و خلق و خوی مردمانش بازیافت. دختران آتنی در خانه به تحصیل می پرداختند و، بیشتر، خانه داری و علوم مربوط به آن را فرامیگرفتند. دختران در ورزشهای عمومی شركت نمیكردند ؛ خواندن نوشتن، محاسبه رقص آواز موسیقی ریسندگی و بافندگی را در خانه و نزد