این متن شامل 7 صفحه می باشد 

از آنجایی که Self به عنوان یک تک فرایند UNIX و یا یک تک برنامه ی Macintosh اجرا می شود بنابراین به دو بخش تقسیم

می شود :

1- (VM) virtual machineSelf 2- Self world

اجرای ( VM ) برنامه های Self توسط اشیایی در Self world تعیین می شود و مجموعه ای از متد های اصلی و اولیه که در C++

نوشته شده اند را تهیه می کند که می توانند توسط متد های Self فراخوانی شوند تا اعمال پایه از قبیل اعمال حسابی اعداد صحیح ،

کپی کردن اشیا و اعمال مربوط به ورودی و خروجی ( I/O ) را انجام دهند .

Self world توزیع شده توسط VM کلکسیونی از اجرا های متفاوت اشیای Self به صورت traits و prototypes مانند همانند

سازی ویژگی ها و فرهنگ واژه ها . این اشیا می توانند برای برنامه های شخصی تغییر داده شوند و یا استفاده گردند .

The translation process - :

برنامه های Self به دستورالعمل های ماشین در 2 مرحله ترجمه می شوند . دستورالعمل های برنامه یا درون محیط برنامه نوشته می

شوند و یا از فایلی که به اشیای Self تجزیه شده خوانده می شود . بعضی از این اشیا ، اشیای داده ای هستند ( data objects ) و

بقیه متد ها هستند . متدها رفتار خاص خود را دارند که توسط bytecodes نمایش داده می شوند .

bytecodes دستورالعمل هایی هستند برای هر پردازنده ی مجازی ساده ( Simple Virtual Processor ) که دستورالعمل هایی

مانند "Push receiver" یا "send the ‘x’ message" را می فهمند . علت بقای VM اینطور وانمود می شود که bytecodes ها

مستقیماً توسط کامپیوتر اجرا می شوند . برنامه نویسان می توانند اعماق Self world را برای سطح های bytecode کاوش کنند ،

اما نه بیشتر. این وانمود سازی آنان را مطمئن می سازد که رفتار برنامه های Self را تنها با نگاه به کد منبع برنامه می توان فهمید .

مرحله ی دوم از ترجمه ، کامپایل(compilation) واقعی bytecodes ها به دستورالعمل ماشین(machine code) است اینکه

چطور اجرای bytecodes انجام می شود و به طور کلی در سطح levelSelf نامعلوم است بجز اثرات جانبی مانند سرعت اجرا و

حافظه ی استفاده شده .

در زمان کامپایل ابتدا یک پیغام عملاً فرستاده می شود ، بنابراین اجرای اولین برنامه کندتر از اجرای بعدی خواهد بود .