این متن شامل 81 صفحه می باشد 

با گسترش استفاد ه از كامپيوتر ها در دهة 1960 و 1970، نياز ببه برقراري ارتباط و انتقال اطلاعات بين كامپيوترها به صورت دو طرفه به طريقي كارا و مؤثر احساس شد . اين نياز منجر به طراحي تكنولوژي هاي شبكه اي شد كه امكان ارتباط سيستم هاي كامپيوتري را فراهم مي كردند.

توانايي سيستم هاي كامپيوتري در ارتقاء عمليات به قدري بود كه آنرا تبديل به يك قسمت اساسي در صنعت كامپيوتر در حال رشد كرد .

متاسفانه مانند تاريخچه بسياري از موارد مشابه ، تكنولوژي شبكه نيز در ابتدا بسيار خاص و انحصاري بود . فروشندگان تكنولوژي كامپيوتري روش هاي ارتباطي بين سيستم هايشان را با استقاده از نرم افزار و سخت افزار هاي خاصي طراحي مي كردند و بدتر اينكه بسياري از شبكه هاي مختلف موجود در دانشگاهها ، شركتها و دپارتمان هاي دولتي صرفا طوري طراحي شده بودند كه فقط مي توانستند با كامپيوتر هاي شبكه خود ارتباط بر قرار كنند و هيچگونه ارتباطي با شبكه هاي خارجي نمي تونست برقرار گردد. اين رشد سريع منجر به يك هرج و مرج تمام عيار شد تا بدانجا كه بعضي از شركت هاي دارندة تكنولوژي شبكه هاي خاص ، حتي با شبكه هاي داخلي خود هم غير ساز گار شدند.

همزمان با رشد شبكه ها در پر كردن نياز ارتباطات بين كامپيوتري نياز به يك روش براي ارتباط شبكه هاي ناهمگون با يكديگر احساس شد. اين تكنولوژي تحت عنوان تكنولوژي بين شبكه اي (Internetworking ) معروف شد.

تكنولوژي بين شبكه اي علاوه بر كمك دربرقراري ارتباط شبكه ها با هم، در گسترش شبكه ها به مقياس وسيعتر بت مديريت متمركز محلي كمك شاياني نمود. شبكه هاي خوب طراحي شده مي توانند در صورت نياز با سايتهاي دور يا با كاربران معمولي گسترش يابند. يكي از سازمان هاي مهم كه نياز به قابليتهاي بين شبكه اي داشت، آژانس پروژه هاي تحقيقاتي پيشرفتة دولت آمريكا يا ARPA بود. بودجه مالي تعدادي از پروژه هاي تحقيقاتي از طريق ايالات متحده تامين مي شد و بسياري از اين پروژه ها مرتبط با تكنولوژي هاي شبكه اي بودند. يكي از مهمترين تكنولوژي هاي طراحي شده توسط ARPA تكنولوژي پيام رساني (Packet-Switching) بود.

شبكه هاي پيام رسا مطلوب اينتر نتها هستند . يك شبكه پيام رسا ، داده ها را با تقسيم آنها به واحد هاي كوچكتر انتقال مي دهد كه هر يك از آن واحد ها ، بسته( PACKET) ناميده مي شوند. هر يك از بسته ها شامل رشتة داده اي كامل و آدرس فرستنده و گيرنده است.

يك شبكه پيام رسا به شبكه هاي كوچكتري ( كه اغلب زير شبكه ها ياSubnets ناميده مي شوند ) تقسيم مي شود كه از طريق ابزار هايي به نام مسير يابها (routes) له هم وصل شده اند، اگر مقصد بسته در همان قسمت ( segment ) از شبكه محلي نباشد ، مسير ياب تعيين مي كندكه بسته ها چگونه به مقصد تحويل داده شوند و چگونه به يك قسمت مناسب شبكه فرستاده شود.

همچنين شبكه هاي پيام رسا قابليت تحمل پذيري در مقابل خطا –fault toleranece ) را ارائه مي دهند. اگر مسير يابهاي زيادي در رسيدن به يك مقصد در شبكه قابل دسترس نباشند ، مسير يابهاي پيام – رسا مي توانند بسته ها را مجددا مسير يابي كنند تا از شر مسير يابهاي غير قابل دسترس يا مسير ياب هاي پر ازدحام خلاص شوند.

شبكه هاي پيام رسا ، ذاتا ارتباط بين شبكه اي مناسب هستند و بدين خاطر ARPAدر دهة 1970 سرمايه گذاري زيادي در تكنولوژي پيام رساني در ارتباط دادن سايت هاي كامپيوتري خود در دانشگاه ها ، انستيتو هاي تحقيقاتي دولتي و ديگر نمود . اين شبكه تحت عنوان شبكه ARPANETمعروف شد .

ARPANET نه تنها در برقراري ارتباط الكترونيكي به طور مالي موفق بود بلكه باعث تحريك تكنولوژي هاي مخابراتي مختلف شبكه اي از خطوط اجاره اي گرفته تا سيستم هاي بيسيمي راديوئي و ماهواره اي شد. تكنولوژي بين شبكهARPANET پيشرفته، اجازه داد كه اين تكنولوژي مجزا به يك شبكة بزرگ تبديل شوند.

با پيشرفته تر و بزرگتر شدنARPANET،توجه مراكز مختلف علاقه مند به تكنولوژي هاي بين شبكه اي به آن معطوف شد . اين آژانس ها شروع به كار مشترك براي تبديل تكنولوژيRAPANET به يك پروتكل شبكه اي استاندارد به نام TCP/IP كردند. TCP/IP تركيبي از ددو پروتكل اصلي است كه خود مخفف آنهاست ، پروتكل كنترل ارتباط(Transport Control Protocol) و پروتكل اينترنت protocol internet . ARPAاز كميته اي تشكيل شده كه كارهاي طراحي و شبكه هايي كه را به عنوان ستون فقرات شبكه خود استفاده مي كنند را جهت مي دهد(چنين شبكه اي اينترنت نام دارد).

توجه: الان وقت خوبي است كه موارد استفادة بعضي از كلمات را بياموزيد. كلمه اينترنت Internetمي تواند به عنوان فرم مختلف كلمة Internetwork(بين شبكه اي ) استفاده شود . اما فرم نوشته شده با حروف بزرگ اين كلمه با فرم