این متن شامل 54 صفحه می باشد
تيموس - نام علمي آويشن – به احتمال زياد از واژهاي يوناني به معناي جرات و يا عبارتي كه مفهوم آن پاكيزگي و يا ضدعفوني كردن است، ريشه گرفته است. در عصر شواليهگري و سلحشوري بر روي جامهي شواليههاي تصوير آويشن گلدوزي ميكردهاند، تا در هنگام مسابقات سواري با نيزه به آنها جرات و شهامت ببخشد. دستههايي از آويشن را براي پاكيزگي هواي داخل ساختمان ميسوزاندهاند و تصور ميكردند كه به اين ترتيب از بيماري طاعون محفوظ ميمانند. از اين گياه در مراسم تدفين نيز استفاده ميشده است. روزگاري در ولز، آويشن را در قبرستان در كنار گورها ميكاشتند و در مراسم تشييع جنازه، اعضاي يك انجمن نيكوكاري در انگلستان. دستههاي آويشن را با خود حمل ميكردند .
بر اساس داستاني قديمي و غير قابل باور، كاشتن بستري از آويشن در باغچهي منزل، راه پريها و جنها را به خانه باز ميكرده است و اعضاي خانواده ميتوانستند با چشم خود آنها را ببينند. روغن آويشن كه تيمول ناميده ميشود، يك عامل قوي ضد ميكروبي است و به همين سبب، گياه آويشن به عنوان يك گياه ضدعفوني كننده شناخته شده است. چاي آويشن داروي سنتي دردهاي معده و روده ميباشد. روغن اين گياه را روزگاري براي دفع انگلهاي روده، بخصوص كرم قلابدار، تجويز ميكردهاند. آويشن همچنين يك داروي ضد گرفتگي عضلات ميباشد و از آن براي درمان سوزش گلو، سرفههاي سخت و التهاب نايژه استفاده ميشود. محلول شستشوي دهان حاوي آويشن در درمان عفونت لثه مؤثر است. در طول جنگ جهاني اول، روغن آويشن را به عنوان يك مادهي ضد ميكروب، روي پوست ميماليدند .
آويشن به دليل طعم تند و خاصيت ضد ميكروبياش، در تهيه سوسيس و خوراكهاي گوشتي مصرف ميشود. در كشورهاي فرانسه و يونان و برخي ديگر از كشورها، از اين گياه در تهيه و طبخ غذا استفادههاي فراواني ميشود .
آویشن یکی از قدیمی ترین گیاهان دارویی و ادویه ای است. به طوری که مصریان و یونانیان باستان از آویشن برای درمان بیماریها خود استفاده می کرده اند. در کتب مذهبی از آویشن به عنوان گیاه مورد علاقه ی حضرت موسی (ع) یاد شده است. آویشن در سال 2006 میلادی به عنوان گیاه دارویی منتخب سال برگزیده شد. همچنین گیاه دارویی منتخب سازمان بهداشت جهانی ( W.H.O ) می باشد.
گیاهی است از خانواده ی نعناعیان Lamiaceae. جنس Thymus دارای گونه های مختلفی است که 14 گونه ی آن بومی ایران هستند.
آویشن T.vulgaris گیاهی است بومی نواحی شرقی مدیترانه با عدد کروموزومی 30= ۲n ، گیاهی چند ساله با بوته های متراکم و پر شاخه ، ریشه ی مستقیم و کم و بیش چوبی با انشعابات فراوان ، ساقه ی مستقیم و چهار گوش دارد که ارتفاع بوته معمولاً بین 20 تا 50 سانتی متر است. پائین ساقه چوبی است در حالی که قسمت های فوقانی آن سبز رنگ بوده و انشعابات فراوانی دارد. برگ ها کوچک ، متقابل و کم و بیش نیزه ای شکل و بدون دمبرگ هستند.
برگها پوشیده از کرک های خاکستری رنگ و حاوی اسانس هستند. گل ها کوچک ، کامل و به رنگ های سفید ، صورتی و ارغوانی مشا هد می شوند . گل ها از سال دوّم رویش در اواسط اردیبهشت ظاهر می شوند.
میوه فندقه ( شیز و کارپ چهار فندقه ) به رنگ قهوه ای تیره به طول 2-1 میلی متر است که داخل میوه چهار بذر به رنگ قهوه ای تیره وجود دارد. بذر آویشن بسیار ریز است و وزن هزار دانه ی آن 25/0 تا 28/0 گرم است . بذرهای آویشن 2 تا 3 سال قوه ی نامیه ی خوبی دارند. در شرایط اقلیمی مناسب 14 تا 20 روز پس از کاشت سبز می شوند.
آويشن، گياهي چند ساله است، ولي در آب و هواي سرد تنها يك سال دوام ميآورد. به صورت بته است و شاخههاي متعدد دارد. ساقههاي اصلي گياه، خشك و چوبي هستند و طول آنها به 10 تا 30 سانتيمتر ميرسد. برگهاي آويشن كوچك و باريك و به شكل بيضي تا خنجري هستند و بسيار معطر ميباشند. برگها به رنك سبز مايل به خاكستري هستند و پشت برگها نرم ميباشد. از اوايل تا اواسط تابستان حلقههاي گل استوانهاي شكل دو لبهاي، به رنگهاي بنفش و صورتي، به صورت خوشه در نوك شاخهها، ظاهر ميشوند. گياه آويشن در انواع مختلف از جمله آويشن برگ باريك، برگ پهن، خال خال و بالاخره آويشن ليمويي يافت ميشود .
این گیاه علفی چندساله، از خانواده Labiatae و به انگلیسی Thyme و در كتاب سنتی فارسی با نامهای «حاشا»، «اوشن» و «صعترالحمیر» نام برده شده است. در ایران گونه های مختلفی از این گیاه به صورت علفی تا انواعی كه به صورت درختچه هستند، می رویند و در بعضی از مناطق نیز در مزارع كاشته می شوند، این گیاه با اسامی محلی متفاوتی شناخته شده است، از جمله در همدان آن را «آزربه» در آذربایجان «ككلیك اوتی» و در سایر مناطق «صعتر»، «اوشن»، «اشمه كوهی»، «سی سنبر» و «سوسنبر» نامیده می شود. از نظر تاریخی و قدمت شناخت: حاشاویا آویشن گیاهی است كه
مبلغ قابل پرداخت 20,000 تومان
برچسب های مهم